Welsh corgi cardigan dotarły na Wyspy Brytyjskie, do Walii, przypuszczalnie z plemionami celtyckimi, około 1200 roku przed naszą erą. Możliwe, że jest to jedna z najstarszych ras psów pasterskich, potocznie nazywanych owczarkami. Najstarsze wzmianki o niej zachowały się w pochodzącym z pierwszej połowy X wieku walijskim zbiorze praw. W rozdziale o rolnictwie zamieszczono opis niewielkiego psa pasterskiego, używanego do zaganiania bydła. Corgi przez stulecia wykorzystywane były przez mieszkańców wsi walijskich do pilnowania zagród, naganiania bydła, czasami również owiec oraz drobiu. Ich zadanie polegało głównie na utrzymywaniu porządku w stadzie. Poza tym zwalczały szkodniki, na przykład szczury, oraz przeganiały polujące na kury i kaczki drapieżniki. Zawsze doceniano również to, że Corgi są doskonałymi towarzyszami ludzi podczas zabaw i spacerów.
Etymologia nazwy nie jest jednoznaczna. Przypuszczalnie określenie „Corgi” powstało w wyniku połączenia w języku walijskim wyrazu „cor”, czyli „karzeł”, oraz słowa „gi”, czyli „pies”. Według innych teorii „Corgi” wywodzi się z walijskiego określenia „corrici”, znaczącego „mały pies”, lub z walijskiego wyrazu „cur”, czyli „stróżować”. Niewykluczone też, że nazwa rasy pochodzi od walijskiego określenia „ corlan gi” oznaczającego „pies z zagrody dla owiec”.
Do końca XIX wieku Corgi Cardigany rozmnażane były głównie na terenie Walii. Zaczęło się to zmieniać w latach 30. XX wieku. Wtedy po raz pierwszy zorganizowano w Wielkiej Brytanii wystawę z udziałem tej rasy. W ciągu kilku lat od tego momentu została ona zaakceptowana przez najważniejszą organizację kynologiczną w Wielkiej Brytanii – Kennel Club. Z upływem lat popularność Cardiganów rosła. Śmielej je rozmnażano, zaczęły powstawać hodowle w Stanach Zjednoczonych, Irlandii, Australii oraz w państwach położonych na kontynencie europejskim.