Wzorzec FCI nr 87
OWCZAREK KATALOŃSKI
(Gos d’Atura Catalá)
Pochodzenie: Hiszpania, Katalonia
Data publikacji obowiązującego wzorca: 26.05.1982
Użytkowość: Pies ten najpełniej wyraża się przy przeganianiu stad owiec, nie tylko wykonując polecenia
pasterza, ale i wykazując się własną inicjatywą. Robi to z nadzwyczajną łatwością, nie dopuszczając do
rozproszenia owiec. Dzięki swej odwadze nadaje się także na stróża. Niewielkie rozmiary, piękna sierść i
bezgraniczne oddanie właścicielowi czynią z niego doskonałego psa do towarzystwa.
Klasyfikacja FCI: Grupa 1 – Psy pasterskie i zaganiające (z wyjątkiem szwajcarskich psów do bydła)
Sekcja 1 – Psy pasterskie.
Bez prób pracy
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Rasa pochodzi z katalońskiej części Pirenejów i rozprzestrzeniła się w całej Katalonii.
WRAŻENIE OGÓLNY:
Średni, harmonijny, o pięknej sierści.
WAŻNE PROPORCJE:
Nieco dłuższy niż wysokość w kłębie, mniej więcej w proporcji 9:8.
ZACHOWANIE – TEMPERAMENT:
Wybitnie zrównoważony, aktywny i inteligentny, o pełnym godności wyrazie, o twardym lecz miłym
charakterze, oddany pasterzowi i zwierzętom, oddanym pod jego opiekę. Nieufny wobec obcych, co może
czasem sprawiać wrażenie, że jest nietowarzyski. Bardzo czujny, wytrzymały na zimno i gorąco. Do pracy w
trudnych warunkach wystarczy mu najskromniejsza karma.
GŁOWA:
Mocna, szeroka, trochę wysklepiona, ale nie ciężka, proporcjonalna do reszty ciała. Proporcja mózgoczaszki
do kufy jak 4 do 3.
Mózgoczaszka:
Czaszka: nieco dłuższa od szerokości, bruzda wyraźnie zaznaczona na przedniej 1/3 długości, potem mniej
wyraźna. Potylica i guz potyliczny wyraźnie zaznaczone. Mózgoczaszka lekko wysklepiona, od przodu może
być nieco spłaszczona. Łuki jarzmowe wyraźne, tak na długość, jak na szerokość. Łuki nadoczodołowe
wyraźne.
Stop: dobrze widoczny, ale niezbyt głęboki.
Trzewioczaszka:
Nos: prosty, proporcjonalny do wielkości głowy, wyłącznie czarny
Kufa: prosta, raczej krótka, stożkowata, lekko zaokrąglona w obrysie.
Wargi: mocne, krótkie, o równych krawędziach, nie obwisłe, czarne, mocno pigmentowane, podobnie jak
podniebienie.
Uzębienie: mocne, dobrze wykształcone, białe i zdrowe. Zgryz nożycowy. U psów pracujących kły mogą być
starte.
Oczy: okrągłe, szeroko otwarte, wyraziste, o żywym i inteligentnym spojrzeniu, barwy ciemnobursztynowej,
o czarnych powiekach.
Uszy: wysoko osadzone, trójkątne, delikatne, na końcach zaostrzone; chrząstka niezbyt gruba i elastyczna.
Wiszące blisko przy głowie. Stosunek szerokości do długości ucha jak 8 do 10. Porośnięte długim włosem,
tworzącym ruchliwe frędzle. U psów pracujących dopuszcza się uszy cięte.
SZYJA:
Ruchliwa, mocna, dobrze umięśniona, raczej krótka, ale nie aż tak, aby ograniczało to jej ruchliwość, dobrze
osadzona na łopatkach.
TUŁÓW:
Lekko wydłużony, mocny, dobrze umięśniony, dający wrażenie siły i zwinności.
Kłąb: dobrze widoczny.
Grzbiet: prosty, nigdy nie zapadnięty, zad lekko wzniesiony, na wysokość kłębu lub nieco niżej. Może
wydawać się jeszcze wyższy ze względu na obfity włos.
Zad: krzepki, dobrze umięśniony, lekko opadający.
Klatka piersiowa: dobrze rozwinięta, szeroka, sięgająca łokcia. Żebra dobrze wysklepione, nie płaskie, co
zapewnia niezbędna do pracy pojemność klatki.
Brzuch i słabizna: brzuch lekko podciągnięty, słabizna krótka, wyraźnie widoczna.
OGON:
Osadzony raczej nisko, może być długi, sięgający stawu skokowego, albo krótki, krótszy niż 10 cm. Zdarzają
się osobniki bez ogonów, a u psów pracujących dopuszcza się cięcie. Gdy pies stoi spokojnie, ogon zwisa
luźno, tworząc haczyk na końcu. Dopuszczalny także ogon w kształcie szabli. W ruchu wzniesiony, ale nie
zawinięty nad grzbietem. Obficie porośnięty długim, lekko falistym włosem.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Wygląd ogólny: mocne, suche, proste i równoległe, tak z przodu, jak z boku. Odległość od kłębu do łokcia
niemal taka sama, jak od łokcia do podłoża.
Łopatki: mocne, dobrze umięśnione, ustawione trochę skośnie.
Kąt pomiędzy łopatką i ramieniem: około 110 stopni.
Ramiona: mocne i dobrze umięśnione, łokcie przylegające, nie wykręcone ani na zewnątrz, ani do
wewnątrz.
Kąt pomiędzy ramieniem a przedramieniem: około 135 stopni.
Przedramię: proste, mocne, zapewniające dużą sprawność w pracy.
Nadgarstki i śródręcza: stanowią pionowe przedłużenie przedramienia i są raczej krótkie.
Łapy: owalne, o czarnym i mocnych opuszkach, między palcami dobrze porośnięte włosem, pazury mocne
czarne.
Kończyny tylne:
Wygląd ogólny: Mocne, dobrze umięśnione, równoległe, dające wrażenie siły i zwinności.
Uda: długie, szerokie, dobrze umięśnione, o mocnej kości.
Kąt pomiędzy miednicą a kością udową: około 115 stopni.
Kończyny: o mocnym kośćcu i dobrze umięśnione.
Stawy skokowe: nisko osadzone, nie wykręcone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz.
Kąt w stawie skowym: około 140 stopni.
Śródstopia: krótkie, pionowe i proste.
Łapy: identyczne, jak przednie, ale z nisko osadzonymi, podwójnymi, kostnymi wilczymi pazurami. Zrośnięte
są one błoną i przyrośnięte do wewnętrznego palca łapy.
RUCH:
Wydajny, typowy dla psów owczarskich. Galopuje tylko na rozległych przestrzeniach, w ringu zaś porusza się
krótkim kłusem, takim, jak inne psy, posiadające wilcze pazury.
SZATA:
Skóra: raczej gruba, dobrze przylegająca na całym ciele i głowie, dobrze pigmentowana.
Sierść: na tylnej jednej trzeciej tułowia sierść najdłuższa, prosta lub lekko falista, szorstka, z obfitym
podszerstkiem. Na głowie widoczna broda, wąsy, brwi i tupecik. Ogon i kończyny dobrze owłosione.
Linienie u tej rasy następuje w dwóch etapach. W pierwszym pies zrzuca sierść na przedniej części tułowia,
tak, że wygląda jak dwa różne psy. Dopiero później linieje tylna część ciała, i pies wygląda znów normalnie.
Maść: Z pewnej odległości pies wydaje się umaszczony jednolicie, czasem z jaśniejszymi kończynami. Z
bliska widać, że maść jest skutkiem pomieszania rozmaitych odcieni płowej, czerwonawej, szarej, czarnej i
białej. Podstawowe kolory, jakie z tego powstają, to:
– Płowy, od jasnego do ciemnego.
– Śniady, powstały z mieszaniny włosów płowych, kasztanowych, białych i czarnych, w tonach od jasnego do
ciemnego.
– Szary, powstały z pomieszania włosów czarnych, szarych i białych, w odcieniu od srebrzystoszarego do
czarnoszarego. Gdy dominuje włos czarny, przemieszany z białym, to w ostatecznym efekcie maść jest
czarna zaszroniona.
Zdarzają się też psy, u których włos czarny, rudy i płowy rozłożony jest tak, że daje efekt podpalania.
Niedopuszczalne są białe ani czarne łaty, tolerowana niewielka biała gwiazdka na piersi i trochę bieli na
palcach, ale pazury muszą być czarne.
WIELKOŚĆ:
Wysokość w kłębie: 47 do 55 cm dla psa,
45 do 53 cm dla suki.
WADY:
Każde odstępstwo od powyższego wzorca powinno być uznane za wadę i oceniane stosownie do stopnia
nasilenia, wpływu na zdrowie i dobrostan psa.
WADY DUŻE
• Głowa płaska lub pozbawiona bruzdy.
• Uszy w kształcie płatka róży lub źle osadzone, chrząstka gruba, długa lub wygięta.
• Jasne oczy.
• Brak 2 przedtrzonowców.
• Lekki przodozgryz.
• Łękowaty grzbiet.
• Łapy lub kończyny ustawione na zewnątrz lub do wewnątrz.
• Kilka białych pazurów.
• Brak kości w wilczych pazurach lub pojedynczy wilczy pazur.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
• Agresja lub nadmierna lękliwość.
• Wyraźne wady budowy lub zaburzenia zachowania
• Brak pigmentacji warg, nosa, powiek i podniebienia.
• Czekoladowy nos.
• Niebieskie oczy.
4
• Białe łaty.
• Brak więcej niż 2 przedtrzonowców lub jakichkolwiek innych dwóch zębów.
• Ogon zakręcony nad grzbietem.
• Brak wilczych pazurów lub łączącej je błony.
• Wszystkie pazury białe.
• Więcej niż 3 cm odchylenie od granicznego wzrostu.
• Głowa owczarka pirenejskiego lub briarda.
• Przodozgryz lub tyłozgryz.
Przy porównaniu psów jednakowej klasy, pierwszeństwo przyznaje się temu, który nie jest w żaden sposób
zmieniony, na przykład przez cięte uszy czy ogon; zabiegów tych nie dopuszcza się w ogóle u psów, które nie
pracują przy stadzie. Wyżej cenione są ciemniejsze odcienie umaszczenia.
NB:
• Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku
mosznowym.
• Do hodowli mogą być użyte tylko funkcjonalnie i klinicznie zdrowe psy o wyglądzie typowym dla
rasy.